วันเสาร์ที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2550

ลำนำดอกหญ้า



ทิวทุ่งงามทอดยาวราวภาพฝัน


แดดทอรุ้งแบ่งปันความสดใส


ดอกหญ้าเอยผลิผลัดระบัดใบ


พร้อมแต่งเติมความฝันใฝ่ให้ผลิบาน


เสียงสายลมพัดผ่านมาแผ่วเบา


เพื่อบอกเล่าเรื่องราวเคยขับขาน


ถึงดินแดนใต้ฟ้าอนันตกาล


ทั้งผู้คนเคยพบพานผันผ่านลา


ดอกหญ้าเอยปรารถนาเห็นโลกกว้าง


จึงเดินทางเที่ยวท่องแสวงหา


เจ้าล่องลอยตามสายลมพริ้วแผ่วมา


สู่ปลายฝั่งฟากฟ้าอันแสนไกล


ผ่านดินแดนมากมายทุกข์สับสน


ผ่านผู้คนมากมายในเมืองใหญ่


ผ่านสังคมดีแต่ชื่อศิวิไลซ์


ผ่านหัวใจสูงค่าบูชาเงิน


มวลมิตรเอยมีแต่ความหวาดระแวง


เจ้าสิ้นแรงทอดกายริมโขดเขิน


เหล่าผู้คนผันผ่านเพียงมองเมิน


ท่ามกลางเนินกองขยะแห่งความดี


ดอกหญ้าเอยใยมิสิ้นซึ่งความหวัง


เฝ้าเพียรยังพยายามสู้ด้วยศักดิ์ศรี


แม้นเวลาพ้นผ่านเนิ่นนานปี


เพื่อวันที่ปรารถนาเป็นความจริง


จะปลูกฝังเมล็ดพันธุ์แห่งศรัทธา


จะเบ่งบานสาขาเป็นก้านกิ่ง


จะสร้างสรรค์ที่พักใจให้แอบอิง


เพื่อคืนสิ่งดีงามในหัวใจ


มนุษย์เอยจงดูเยี่ยงอย่างดอกหญ้า


ล้มแล้วรู้ฟันฝ่าขึ้นสู้ใหม่


ชีวิตคนเท่าเทียมไม่มีใคร


จะชนะเราได้นอกจากตน



กล้าลุกขึ้นกำหนดชะตากรรม

กล้าจะทำความดีรู้ฝึกฝน

กล้าจะคิดจะทำตามในแบบตน

จงเป็นคนกำหนดค่าของตัวเอง



เกิดเป็นนก...ถ้าไม่รู้จักโบยบินปีกนั้นก็สิ้นค่า


เกิดเป็นคน...ถ้าไม่รู้จักต่อสู้กับโชคชะตาชาตินั้นก็สิ้นคน